به گزارش وسائل؛ مریم ادیب، کارشناس کودک در حوزه طیب گزینی در گفت‌وگویی به تبیین بایدها و نبایدها در جریان تربیت اشاره و با بیان اینکه عدم شناخت از انسان سبب شکل‌گیری نظریه‌های روانشناسی غیرمرتبط با فطرت می‌شود، گفت: اگر نگاه به تربیت براساس تعریف قرآن کریم از انسان باشد می‌توان مباحث رشد را دنبال کرد اما در این میان نیاز به روش‌های برداشت از قرآن کریم داریم.
ادیب محور اصلی تربیت در هفت ساله اول زندگی کودک را تمایز طیب و خبیث و هفت ساله دوم را تمایز خیر و شر برشمرد و گفت: طیبات صرفا شامل تغذیه انسان نمی‌شود بلکه پروسه طیب‌گزینی پیش از تولد کودک آغاز می‌شود. در این راستا بهتر است از ابتدا تربیت فرزند را به خداوند بسپاریم و از بیان و تکرار آیه ۳۵ سوره آل عمران که می‌فرماید: «…رَبِّ إِنِّی نَذَرْتُ لَکَ مَا فِی بَطْنِی مُحَرَّرًا فَتَقَبَّلْ مِنِّی إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ؛ پروردگارا آنچه در شکم خود دارم نذر تو کردم تا آزاد شده [از مشاغل دنیا و پرستشگر تو] باشد پس از من بپذیر که تو خود شنواى دانایى» غافل نشویم.
وی بسترسازی برای طیبات در هفت ساله نخست زندگی کودک را بر عهده والدین دانست و اظهار کرد: طیب، مناسب با ذائقه و فطرت و فراتر از حلال است. طیبات شنیداری و دیداری همچون اجازه خواستن کودک برای ورود به اتاق والدین از جمله این موارد است که باید از سوی والدین به کودک غیرمکلف نیز آموزش داده شود.
ادیب با بیان اینکه آنچه دیده و شنیده می‌شود بر روح و جسم اثرگذار است، گفت: دیدن بسیاری از فیلم‌ها و کارتون‌های خشونت‌آمیز می‌تواند بر روح و جسم کودک اثر منفی بگذارد. در مقابل می‌توان ارتباط با انسان‌های خوب را جایگزین آن کرد و از ارتباط با افرادی که شایستگی‌های اخلاقی ندارند دوری کرد و صرفا در موارد ضروری و آن هم بدون حضور کودکان صورت گیرد.
این کارشناس حوزه کودک یکی از مهم ترین طیباتی که باید برای فرزندان در نظر گرفت را طیبات کلامی خواند و گفت: کلام شیوا می‌تواند بسیاری از خلأها را برطرف کند و جایگزین بسیاری از کمبودها شود. کلام خشونت‌آمیز می‌تواند مانع از بالفعل شدن بسیاری از استعدادهای بالقوه شود. ایراد گرفتن و اصرار ورزیدن بر امور مختلف می‌تواند کودکان را نسبت به یک موضوع خاص بی‌میل و رغبت کند به نحوی که اثر آن در بزرگسالی نمود یابد. تقویت حواس مختلف در تربیت از اهمیت برخوردار است اما در این میان بازی‌های کلامی بهترین راهکار تربیتی محسوب می‌شوند.
وی با بیان اینکه والدین مسئول نطق فرزندان خود هستند، تصریح کرد: والدین باید ابتدا نطق خود را شناخته و هدایت کنند و سپس درصدد مدیریت نطق فرزندانشان برآیند. بروز حس درونی نطق محسوب می شود و آنچه کودک در رفتار به نمایش می گذارد نطق درونی است که باید والیدن آن را بشناسند و بر مبنای آن عمل کنند.
ادیب یکی از مهم‌ترین بسترها برای طیب‌گزینی فرزندان را ارتباط و تعامل سازنده و رأفت گونه والدین با یکدیگر برشمرد و عنوان کرد: به محض اینکه والدین به صورت جدی با یکدیگر صحبت کنند کودکان مضطرب می‌شوند. والدین ایمانی با کلام‌های شایسته و محترمانه احساس امنیت را به فرزندان خود انتقال می‌دهند. در احادیث آمده است که از حقوق فرزند این است پدر به مادرش احترام بگذارد. والدین اگر در صدد اصلاح یکدیگر باشند راه به جایی نمی رند اما اصلاح خویشتن می‌تواند بسیاری از موانع و مشکلات را برطرف کند. تربیت سایرین انجام دادنی نیست بلکه با تربیت خودمان می توانیم بسترسازی برای ایجاد رضایت در دیگران داشته باشیم.
وی ادامه داد: تا زمانی که اصلاح کلام و فکر در خانواده رخ ندهد و والدین هدف از زندگی مشترک را ندانند، نمی توان برای فرزندان کار تربیتی انجام داد. شایستگی‌های کلامی و رفتاری والدین ایجاد بستری امن برای تربیت کودک است.
وی از مادران خواست تا قدر و کرامت خود را در خانواده بدانند و تصریح کرد: نگاهی که مادران نسبت به شخصیت و جایگاه خود در خانواده دارند مستقیما به فرزندان و به ویژه دختران انتقال داده می‌شود. دخترانی می‌توانند جهادی و توانمند تربیت شوند که مادرانی قوی به لحاظ اعتقادی و سرشار از حس کرامت داشته باشند.
ادیب از دیگر راهکارهای تربیت را بیان بایدها و نبایدها به محیط به جای فرزندان عنوان کرد و افزود: به طور مثال اگر می‌خواهیم کودک را از شکستن گلدان منع کنیم، نباید آنان را از بازی منع کنیم بلکه گلدان را از محیط خارج می کنیم. زشت و بد نسبت دادن به فعالیت‌هایی که کودکان انجام می‌دهند نه تنها خاطره سازی در ذهن کودک ایجاد نمی‌کند بلکه القای بد بودن را به همراه دارد. القائات در پروسه تربیت تأثیر به سزایی دارند و شخصیت آنان را شکل می‌دهد پس باید مراقبت بیشتری از کلاممان در مواجهه با کودکان و توصیف اعمالشان داشته باشیم./422/ منبع: مفتاح